Ik was vandaag bij de Hornbach. Je weet wel, die bouwmarkt die op dit moment een reclamespotje de ether in slingert van een soort van filantropische bouwvakker die met zijn zaag trouwt en dansend door het groen zijn toekomst tegemoet “loopt”!

Ik had al wat beelden van bouwmarkten gezien waar mensen in lange 1,5m1 rijen staan te wachten voordat ze naar binnen kunnen, maar nu viel mij dit lot mogelijk zelf ten deel.

Toen ik om 11.30 bij de winkel kwam aanrijden, was het nog verdacht stil! Wat ik even niet wist was dat de Hornbach op zondag om 12.00uur haar deuren opent. Nog even wachten in de auto dus. Geen probleem met een computer in de vorm van een Iphone binnen handbereik.

In de 5 tot 10 minuten die daarop volgden stelden zich auto’s naast die van mij op en het begon al snel drukker te worden. Op zich geen punt, maar wat mij opviel was dat de meesten uit de auto stapten om vervolgens een karretje te pakken waarmee ze al in de rij voor de ingang gingen staan. Nu ja ingang, waar was die dan? Ondertussen was ik nog steeds met mijn Iphone bezig.

Ik zag dat redelijk wat bezoekers capriolen uithaalden om met hun karretje onder afzetlint of afzetketting door te gaan om in de wachtrij terecht te komen. Hm, beetje chaotisch en voor mij het signaal om maar eens uit te stappen om te zien waar de logica zat in deze wachtrij. Ik pak dus een kar en sluit achter de achterste persoon aan. Echter niet recht erachter, maar in een hoek van 90 graden zodat de volgende zich achter mij zou kunnen opstellen. Tenminste, dat dacht ik! So far so good.

Ik ben dus de laatste, maar niet lang. Een nieuwe Hornbach aanbidder snapt blijkbaar mijn hint niet en zet zijn kar dwars op die van mij! Vervolgens blijft deze stoïcijns voor zich uit kijken. Ik kijk die man eens een minuutje aan, maar vind geen aansluiting. Geen oogcontact, geen beweging, geen nada, helemaal niets. Ok, wat nu te doen, want de wachtrij staat op het punt te exploderen, gezien het aantal auto’s dat de parkeerplaats op rijdt.

Ik besluit het gesprek te openen met de man die dwars op mijn kar staat opgesteld en vraag hem of hij weet wat hier het juiste systeem is voor de wachtrij? En dan gebeurt er iets wonderbaarlijks. De man die net nog onbenaderbaar leek weet mij haarfijn uit te leggen “hoe het heurt”. Conclusie: we staan verkeerd, met zo’n 15 karren voor ons. En er volgen er vele!

De man bedenkt zich niet en loopt naar voren om een hek in de oorspronkelijke positie te plaatsen. Mensen kijken verbaasd op. Hij geeft aan de omstanders aan dat we niet goed staan, waarop ik – inmiddels ook doorhebbend wat het systeem is en waar de ingang is – ook begin uit te leggen aan karhouders waar we moeten staan. En dat was precies op tijd, binnen no-time vormde zich een slang over het parkeerterrein op de wijze zoals het bedoeld was.

Dergelijke situaties kom ik ook vaak tegen bij organisaties. De bestaande regels en afspraken worden niet opgevolgd door een aantal mensen. En zij worden hier niet op aangesproken. Sterker nog, anderen nemen dit gedrag over waardoor de chaos toeneemt.

Er is niemand die dit gedrag nog corrigeert. Mensen spreken elkaar niet aan op afwijkend gedrag. Als makke schapen worden de “leiders” gevolgd die de regels aan hun laars hebben gelapt.

In dit geval is het goed gekomen en waren de mensen bereid om de juiste positie in de wachtrij in te nemen en hiermee het pad te bewandelen zoals het bedoeld was. Welwillende schapen dus, die goed waren aan te spreken op hun gedrag. Chapeaux.